فال

پدر روی کاناپه وسط پذیرایی نشسته بود. سپیده توی اتاق از پنجره حواس خودشو داشت به آسمون پرت می کرد. یک کیف گوشه اتاق بود سپیده نگاهی به پذیرایی کرد و کیف رو از اتاقش برداشت و کنار در خروجی گذاشت و اون رو یک جوری گذاشت که دیده نشه. پدر پشتش به در بود، سپیده آهسته داخل پذیرایی رفت و روبروی پدر نشست. پدر فال ورق می گرفت. پدر: بازی می کنی سپیده؟    - نه، می خوام برم جایی...

پدر نگاهی به سپیده کرد (با لبخند): می خوای فال عشقت بگیرم؟  سپیده: فال منم مثل فال مامانه...

پدر توی چشمهای سپیده زل زد و خاطره رفتن زنش رو مثل عکسهای شهر فرنگ مرور کرد. بعد شروع به فال گرفتن کرد، سپیده ناخواسته تو دلش نیت کرد. گوشی سپیده شروع به زنگ زدن کرد. پدر به سپیده نگاه کرد. سپیده گوشی رو از جیبش در آورد. - مریمه... یه هفته اس با هم قهر کردیم...

پدر در حین فال گرفتن لبش رو گاز گرفت همان طوری که سپیده تو بچگی اش کار زشتی می کرد و لبش رو گاز می گرفت.!.

سپیده تو اتاق رفت، گوشی رو چسبوند به گوشش و از پنجره به خیابون نگاه کرد.  - الو... چند دقیقه... منتظر... وایستا... میام.

سپیده به یک اتوموبیل سفید رنگ خیره بود که جمله آخر رو گفت و گوشی رو قطع کرد.

سپیده از اتاق به سمت در خروجی رفت، در رو آهسته باز کرد و به همراه کیف بزرگش از در خارج شد...

پدر هنوز پشتش به در بود: سپیده فالت خوب اومد...

پدر بعد از مدتها لبخندی زد و یک قطره اشک ناخواسته از خوشحالی، از چشمای پدر روی میز افتاد و دلش رو به فال ورق امیدوار کرد...          

 محمدی پناه  

فروردین ۹۱