امروز تصمیم گرفت

صدای ضجه زدنش از داخل اتاق می آمد، صدایش مثل کشیده شدن پوست روی سطح آسفالت داغی که قیر و خرده سنگ های کوچک  باعث کنده شدن پوست می شد بود...

پدر یاد زمانی افتاد که میلاد هم قد الهه بود و پایش را روی شیشه های خرد شده پنجره گذاشته بود و این اولین نگرانی پدر از دیدن خون پسرش بود. پدر در این شش ماهی که صدای درد کشیدن پسرش را می شنید این اولین روزی بود که دعا کرد کاش زودتر تمام کند...

امیر حسین روزهایی را که برادرش میلاد سالم بود را کم کم باور نمی کرد و در سرش مشغول نقشه کشیدن برای درد نکشیدن میلاد بود، می خواست کار را تمام کند و این کمی آرامش می کرد...

الهه توی اتاقش مشغول انجام تکالیفش بود. امروز در مدرسه همکلاسیش رها به او گفته بود: «کاش دادشت زودتر بمیره.» الهه دوست داشت بگوید: «کاشکی داداش خودت زودتر بمیره.» ولی نتوانست و حتی فکر کرد شاید این برای میلاد بهتر باشد پس نتیجه گرفت چون خدا دعای او را زودتر برآورده می کند باید دعا کند میلاد زودتر بمیرد...

مامان تا حالا یکبار هم به مردن پسرش فکر نکرده بود اصلا دوست نداشت به این چیزها فکر کند. با هر صدای ضجه ای پلک هایش می پرید و چیزی زیر لب می گفت و برای اینکه کسی متوجه بغضش نشود خودش را مشغول پیاز پوست کندن کرد.

امروز مامان تصمیم گرفت پسرش را برای پابوسی آقا امام رضا به شهر مشهد ببرد...

محمدی پناه

فروردین 91